آب بندی کردن بتن
افزودنی های بتن به بخشی جدایی ناپذیر از فناوری مدرن بتن تبدیل شده اند. آنها راه را برای ساخت بتنی به داخل هموار کرده اند. زمینه های کاربردی جدید و ساخت و ساز در بسیاری از زمینه ها اقتصادی تر شده است.
استفاده از مواد افزودنی برای ضد آب بتن:
اصطلاحاتی مانند ضد آب بتن و ضد رطوبت اغلب به گونه ای استفاده می شود که گویی قابل تعویض هستند و همه به یک معنا هستند. آنچه لازم است توافق بر سر معنای واقعی این کلمات است تا بتوان مواد افزودنی متعدد در این بازار را به درستی دسته بندی کرد.
آب بند بودن:
آب بند بودن به این معنی است که آب نمی تواند آزادانه از طریق بتن عبور کند، به عنوان مثال، از طریق یک سوراخ پیچ پر نشده، یک نفوذ سرویس ضعیف یا یک ترک.
ضد رطوبت:
ضد رطوبت به این معنی است که آب با عمل مکش مویرگی از بتن عبور نمی کند. اما آب می تواند به صورت مایع یا بخار باشد و بتن معمولی مقاومت کمی در برابر عبور بخار دارد. بخار حتی از متراکم‌ترین مواد نیز نفوذ می‌کند، هرچند بسیار آهسته، بنابراین برای اینکه یک ماده افزودنی به عنوان ضد رطوبت طبقه‌بندی شود، باید خاصیت جذب فوق‌العاده کم را نشان دهد. بنابراین برای ضد آب بودن بتن باید ضد آب و ضد رطوبت باشد.
استاندارد اروپایی برای افزودنی های بتن
استاندارد اروپایی برای افزودنی های بتن، BS EN 934-2، دارای دسته ای برای افزودنی های «مقاوم در برابر آب» است. با این حال، باید پذیرفت که استانداردهای اروپایی مطلقاً هیچ ارتباطی با «کیفیت» یا کارایی ندارند. آنها صرفاً برای دسته بندی محصولات و گروه بندی آنها در جعبه هایی برای اهداف کنترلی وجود دارند. در واقع، با توجه به آستانه بسیار پایینی که باید به دست آید، بیشتر افزودنی های فوق روان کننده این نیاز را برآورده می کنند!
اگر به آمریکا نگاه کنیم، باز هم هیچ استانداردی وجود ندارد، اگرچه مؤسسه بتن آمریکا گزارشی را در مورد مواد افزودنی ضد آب منتشر کرده است. در این مورد، آنها به عنوان سیستم‌های PRAN (پرده‌پذیری کاهش‌دهنده افزودنی بدون فشار هیدرواستاتیک) یا PRAH (فشار هیدرواستاتیک افزودنی کاهش‌دهنده نفوذپذیری) طبقه‌بندی می‌شوند.
نفوذپذیری چیست؟
بسیاری از تولیدکنندگان بر توانایی مواد افزودنی خود برای دستیابی به "ضریب نفوذپذیری" بهتر تاکید دارند. این حرکت آب از طریق یک ماده "اشباع" است. به سختی آنچه در زیرزمین نیاز داریم! آزمایش معمولی برای نفوذپذیری، عمق نفوذ (میلی متر) آب تحت فشار اعمال شده به سطح نمونه بتن را تعیین می کند، نه جریان آب را به خودی خود. واقعاً فقط چگالی سطح نمونه را اندازه می گیرد. بسیاری از محققین به درستی تشخیص داده اند که "جذب" مکانیسم اولیه حرکت آب از طریق یک بخش از بتن است و سرعت حرکت آب در بتن است که از نظر دوام و مقاومت در برابر خوردگی بسیار مهم است.